Waarom ik geloof in ontspullen

Een van de initiatieven die ontstond vanuit #durftevragen was ontspullen.
In oktober 2013 werd ik daarover geïnterviewd door NRC Handelsblad voor een special over minimalisme. Het artikel zoomde in op mensen die bewust kiezen voor een leven met minder spullen, meer ruimte en meer betekenis. Voor mij draait dat allemaal om één woord: ontspullen.

Ik ben geen minimalist pur sang – het gaat mij niet om het hebben van zo min mogelijk, maar om bewust kiezen voor wat er écht toe doet. Alles wat ik in huis heb, wil ik kunnen plaatsen. Wat gebruik ik nog? Wat heeft waarde voor mij of voor een ander? Met die vragen heb ik uiteindelijk zo’n tweederde van mijn kasten leeg kunnen maken.

Wat mij het meeste plezier geeft, is het in omloop brengen van wat ik over heb. Een oude digitale camera, een spelcomputer – als ik iets niet meer gebruik, geef ik het graag weg. Vaak gebeurt er dan iets moois: mensen willen iets terugdoen. En als ik later iets nodig heb, roep ik het op Twitter. Meestal lukt het dan ook om het te krijgen. Niet omdat ik iets terug verwacht, maar omdat geven blijkbaar aanstekelijk werkt.

Ontspullen is voor mij dus geen einddoel, maar een houding van delen, vertrouwen en wederkerigheid. Ik geloof dat we in overvloed leven – niet per se in geld of spullen, maar in mogelijkheden, verbindingen en bereidheid om elkaar te helpen. In plaats van spullen op te potten, wil ik ruimte maken voor wat er écht toe doet: mensen, ervaringen en vrijheid.

En misschien nog wel het mooiste: als je minder bezit, hoef je minder te regelen, minder te onderhouden en minder vast te houden. Je komt letterlijk en figuurlijk lichter te leven.